Pośrodku koszar Grodzieńskiego Huzarskiego Pułku Lejbgwardii, zlokalizowanych w wschodniej części Parku Łazienkowskiego, w maju 1902 roku położono kamień węgielny pod budowę nowej cerkwi pułkowej. Wybudowano ją według projektu architekta Pokrowskiego w stylu rosyjskim XVII wieku. Koszt budowy wyniósł 100 tys. rubli. Budowę zakończono w 1903 roku. Cerkiew miała imponujące rozmiary: 53 metry wysokości, 32 m długości i 24 metry szerokości. Główną kopułę na wysokiej wieży okrążały cztery niewielkie kopułki. Nad wejściem wznosiła się wysoka dzwonnica. Ściany cerkwi do wysokości dwóch metrów olicowano szarym granitem, powyżej białą cegłą z terakotą. Kopuły cerkwi były pozłocone, dach pokryto dachówką z glazury. Wewnątrz z trzech stron mieściły się murowane chóry, ściany i sklepienie pokrywały polichromie. Posadzka wykonana była z terakoty. Trzyrzędowy ikonostas był rzeźbiony i pozłacany. Cerkiew mieściła siedemset osób, miała centralne ogrzewanie i elektryczne oświetlenie. Zburzona została w okresie międzywojennym.