Cerkiew wybudowano według typowego projektu opracowanego przez inżyniera Wierzbickiego, których budowę przewidywano w oddalonych garnizonach na nieprawosławnych ziemiach imperium. Podobne cerkwie wybudowano w Dźwińsku (obecnie Daugawpilis) i Grodnie. Cerkiew zlokalizowano na przedmieściach Suwałk dla 5. Strzeleckiej Brygady. Budowę rozpoczęto w 1900 roku, a poświęcenia dokonano 8 września 1907 roku. Cerkiew była murowana w typie trzynawowej bazyliki. Nad prezbiterium umieszczono pięć małych kopuł, zaś nad głównym wejściem trzykondygnacyjną dzwonnicę z dziewięcioma dzwonami, odlanymi w fabryce w Jarosławiu. Na węgłach wznosiły się jeszcze cztery wieżyczki z kopułami. Wewnątrz sklepienie cerkwi podtrzymywały dwa rzędy kolumn. Cerkiew pokryto cynkową blachą, a ściany frontowe pomalowano na biały kolor, a gzymsy na zielony. Wewnątrz podłoga wykonana z kamiennych płyt w różnej ornamentyce. Ściany i sufit pomalowane na biało farbą olejną, zaś na łukach sklepień kolorowe ornamenty. Kolumny kolorze brązowym z ornamentami. Suwalska cerkiew posiadała dwa ołtarze: główny św. Aleksandra Newskiego i boczny św. Jana Chrzciciela. Mogła pomieścić dwa tysiące osób. Całkowity koszt budowy cerkwi wyniósł 124 tysiące rubli, w całości pokryto go z kasy państwowej. Wokół cerkwi plac wyłożono kamieniem i ogrodzono żeliwnym ogrodzeniem. Po odzyskaniu niepodległości cerkiew przejął kościół katolicki, a w 1923 roku duszpasterstwo wojskowe, pozbawiono cerkiew wszystkich kopuł. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku nad wejściem w narożnikach wybudowano dwie smukłe wieże