Cerkiew wybudowano na przedmieściach miasta na pustym miejscu pozbawionym roślinności według typowego projektu przeznaczonego dla cerkwi wojskowych. Odbiegała od niego w szczegółach. W Kozienicach wypróbowano pierwszy wariant typowej cerkwi, który jednak później odrzucono. Cerkiew z czerwonej cegły, nietynkowana, na planie wydłużonego prostokąta, zamiast głównej kopuły z oknami miała małą kopułkę nad ołtarzem, a dzwonnica pozbawiona była bocznych kopuł. Mieściła tysiąc osób i posiadała centralne ogrzewanie. W dębowym ikonostasie umieszczono ikony namalowane przez warszawskiego malarza Michałowskiego. Podłogę ułożono z terakoty. Po zmianie miejsca stacjonowania pułku w 1911 roku cerkiew przekształcono w parafialną. Parafia w 1913 roku liczyła 225 wiernych. Po 1918 roku zamieniona na kościół garnizonowy, następnie zburzona w okresie międzywojennym.